Bak kapına ben geldim şimdi. Az gururum olsaydı ziline basardım ne bileyim sana seslenirdim. Ama elimden gelen hiçbir ley yok, özlüyorum da ama kimsenin haberi yok. Şimdi sana buradan sesleniyorum kadınım.
   Kadınım seni özledim. Biliyorum sana saçma gelecek ama ben sana veda ederken aslında edemedim, sana gitme dur diyemedim; gözlerinin içine bakamadım. Baksaydım biliyorum senin bana olan öfken geçerdi. Neyse başını şişirmek istemiyorum, kadınım. Eğer okursan elini kalbine koy ben hissederim. HOŞÇAKAL.
@goal_blog
-A.Kağan OĞUZ-

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Resim
    Bazen usanırız hayattan, sarılacak omuz arar ilk bulduğumuza sarılırız. Korkmayız, korkacaklarımızdan. Her şeyi basite alıp sanki bir at gibi kendi dogrularımız ile yola devam ederiz. Aslında bende böyleyim bende sizler gibi sıradanım.     Her şeyi bende doğru bile bile yolun sonuna yaklaştım. Bir güldüm iki ağladım. Hep basit sebepleri kendimize dert edindik, eğleneceğimiz acıları kendimize zulüm ettik. Yorulduk çünkü kısır bir döngüde kaldık.  Doğduk Yürüdük Yolumuzu bulamadık Öldük Hep aynı şeyleri tekrar ettik. Çünkü hepimiz bu kadarını öğrendik. Ögretmediler, yürütmeyi öğrettiler ve yolu göstermediler. Düştük el uzattılar, kalkmayı öğretmediler. Sonrada biz kendi dogrularımızı bulduk, uyuşmayan doğrular yüzünden her seferinde yenik düştük. İrademizi kimseye anlatmadım bizleri yanlış kalıplara sığdırdılar.     
Devamı

BAL

Acimasizlik nedir sevgilim? Kirmak mi acimasizlik yoksa iskence etmek mi? Bence kirmak acimasizlik bu zamanlar seni cok kirdim acimasiz davrandim bazen kendimden şasiyorum hatalari kendimde degilde sende aradigimda oluyor ama insanin en buyuk hatasi kendindedir. Beni affet olur mu acimasizlikdan kurtulmama yardim et el uzat olur mu cunku bu dunya daha acimasiz ve seni bu dunyadan korumam gerek. Cunku sen benim kalbimsin. Alacagim ilk nefes verecegim son nefesim. Hayatima anlam kattin izin ver hayatinda kirdiklarimi toparlayim. Cunku seni cok seviyorum
Devamı
İşte bir hayatın dönüm noktası tüm bunlar.   Tam vazgeçtim diyorsun ve arkana bakmadan edemeyip dönüp bakıyorsun. Arkanda sadece koskocaman bir boşluk. Neyin boşluğu bu? Anlamıyorsun. Ama hissizleşiyorsun. Hayatta var oluşunu sorguluyorsun ama yine cevap bulamıyorsun. En acısı ise tüm yaşantıların kısır döngü gibi her şeyin tekrarı halinde, kısaca hissizleşiyorsun.    Oturuyorsun mesela, başlıyorsun benim gibi yazıp dökmeye... Bir şey elde edemiyorsun. Fakat içinde bir rahatlama oluyor. Garip olan ise nereden başlayacağın hakkında bir fikrin yok. Başından başlasan iyice dağılıp darma duman olucaksın, sonundan başlasan kendine haksızlık edeceksin. Nerede nasıl, ne yapacağını bilmiyorsun sende; benim gibi, bizim gibi...     Yalnızca kalp kırıklıkları ile kalıyorsun, kaldığın gibi de tükeniyorsun. Bir med cezir oluyorsun kalbin ile beynin arasında. Gece oturuyorsun misal bir kitap okuyorsun ve hiç yapmayacağın şeylere başlıyorsun; ağlıyorsun, sövüyorsun, çizi...
Devamı