İnsan neden uzaklaşır hayattan? Sevdiklerinden, düşmanlarından. Neden bu tahammülsüzlük? Bence benim fikrimce tek bir sebep var sadece dost bildiklerimizin düşman olup, düşman bildiklerimizin ise dost olması.

İnsanın hele ki bu durum en önemli anda belli olması. İnsanı hayli üzüyor ve üzmek ile yetinmeyip yıpranıyoruz. Yıprandıkça hayattan soyutlanıp ortalıkta meczup gibi geziyoruz. En azından ben kendimden yola çıkıp diyorum bunları ki biliyorum dünya üzerinde milyar insan var bunun en kötü bir kısmı bu hayatı benimle aynı tadı yaşıyor. yoruluyor, yoruldukça da usanmıyoruz. Hep bir hata yüzünden yada başkalarının hataları bizi üzüyor.

Diyeceğim o ki biz akıllanmayız. Hep bir üzüntü için yaşayıp gideriz. Ağlamak, sözler, özürler o kadar yalınlaştı, o kadar yaygınlaştı ki artık en önemli şeyleri yerli yerinde kullanamaz olduk, hayli ile hiç bir şeye güvenemez olduk. Masum duyguların, yalancı karakterleri olduk.

Yabancılaştık her şeyden sırf bu yüzden. Yalnızlığı bu şekilde kazandık. Yalnızlığı kendimizce bir kurtuluş yolu sandık ve en çok kendimizi kandırdık. Yabani duygular edindik yalnızlıktan ve iyice kendi benliğimizden uzak kaldık, hep başka yerlerden bir ışık, bir ümit yolu bekledik yalnız iken. Ve şimdi anladık ki yalnızlığın bize zararlı olduğunu, yalnızlığın bizim tüm bedenimizi sardığını ve hep ümitsiz kalıp ele avuca bakmak zorunda hissettik. Sırf bu yüzden de her gün aynı döngüyü yaşadık ve usandık. Artık bu saatten sonra ben ve benim gibi olan sizler için bir dönüm noktası olsun bu satırlar.


UNUTMA YALNIZ DEĞİLSİN...



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Resim
    Bazen usanırız hayattan, sarılacak omuz arar ilk bulduğumuza sarılırız. Korkmayız, korkacaklarımızdan. Her şeyi basite alıp sanki bir at gibi kendi dogrularımız ile yola devam ederiz. Aslında bende böyleyim bende sizler gibi sıradanım.     Her şeyi bende doğru bile bile yolun sonuna yaklaştım. Bir güldüm iki ağladım. Hep basit sebepleri kendimize dert edindik, eğleneceğimiz acıları kendimize zulüm ettik. Yorulduk çünkü kısır bir döngüde kaldık.  Doğduk Yürüdük Yolumuzu bulamadık Öldük Hep aynı şeyleri tekrar ettik. Çünkü hepimiz bu kadarını öğrendik. Ögretmediler, yürütmeyi öğrettiler ve yolu göstermediler. Düştük el uzattılar, kalkmayı öğretmediler. Sonrada biz kendi dogrularımızı bulduk, uyuşmayan doğrular yüzünden her seferinde yenik düştük. İrademizi kimseye anlatmadım bizleri yanlış kalıplara sığdırdılar.     
Devamı

BAL

Acimasizlik nedir sevgilim? Kirmak mi acimasizlik yoksa iskence etmek mi? Bence kirmak acimasizlik bu zamanlar seni cok kirdim acimasiz davrandim bazen kendimden şasiyorum hatalari kendimde degilde sende aradigimda oluyor ama insanin en buyuk hatasi kendindedir. Beni affet olur mu acimasizlikdan kurtulmama yardim et el uzat olur mu cunku bu dunya daha acimasiz ve seni bu dunyadan korumam gerek. Cunku sen benim kalbimsin. Alacagim ilk nefes verecegim son nefesim. Hayatima anlam kattin izin ver hayatinda kirdiklarimi toparlayim. Cunku seni cok seviyorum
Devamı
İşte bir hayatın dönüm noktası tüm bunlar.   Tam vazgeçtim diyorsun ve arkana bakmadan edemeyip dönüp bakıyorsun. Arkanda sadece koskocaman bir boşluk. Neyin boşluğu bu? Anlamıyorsun. Ama hissizleşiyorsun. Hayatta var oluşunu sorguluyorsun ama yine cevap bulamıyorsun. En acısı ise tüm yaşantıların kısır döngü gibi her şeyin tekrarı halinde, kısaca hissizleşiyorsun.    Oturuyorsun mesela, başlıyorsun benim gibi yazıp dökmeye... Bir şey elde edemiyorsun. Fakat içinde bir rahatlama oluyor. Garip olan ise nereden başlayacağın hakkında bir fikrin yok. Başından başlasan iyice dağılıp darma duman olucaksın, sonundan başlasan kendine haksızlık edeceksin. Nerede nasıl, ne yapacağını bilmiyorsun sende; benim gibi, bizim gibi...     Yalnızca kalp kırıklıkları ile kalıyorsun, kaldığın gibi de tükeniyorsun. Bir med cezir oluyorsun kalbin ile beynin arasında. Gece oturuyorsun misal bir kitap okuyorsun ve hiç yapmayacağın şeylere başlıyorsun; ağlıyorsun, sövüyorsun, çizi...
Devamı